Ομιλία για την Εορτή Λήξης του Σχολείου

Από τον Γκίνη Βασίλειο

Κλείσαμε ακόμα ένα ταξίδι με οδηγούς τα παιδιά, ένα ταξίδι γεμάτο δράσεις, εμπειρίες και συγκινήσεις, ένα ταξίδι φωτισμένο από τα παιδικά βλέμματα, φωτισμένο από την αγάπη και τη χαρά τους. Η σημερινή γιορτή είναι αφιερωμένη στους απόφοιτους του σχολείου μας, στην έκτη τάξη. Είναι όμως και αφιερωμένη σ’ όλα τα παιδιά του κόσμου, ανεξάρτητα από τη φυλή, καταγωγή, θρησκεία και χρώμα, σε μια εποχή τόσο δύσκολη, τόσο αβέβαιη αλλά και τόσο προκλητική. Οφείλουμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι, κοιτώντας τα παιδιά μας στα μάτια να τους υποσχεθούμε ότι δε θα επαναλάβουμε τα  λάθη του παρελθόντος είτε ως πολιτεία είτε ως άτομα. Οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι τα παιδιά. Ας έρθουμε πιο κοντά τους αφιερώνοντας λίγο περισσότερο χρόνο, δημιουργώντας μια ασπίδα προστασία σε όλα αυτά που ζούμε. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει πρώτα εμείς οι μεγάλοι να επιστρέψουμε στον πολιτισμό της ανθρωπιάς και των συναισθημάτων, την ομορφιά της αρμονικής συνύπαρξης του ανθρώπου με τη φύση. Πρέπει να επιστρέψουμε στις ανθρώπινες αξίες, στις απλές χαρές της ζωής που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, κάτι που σήμερα έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι υποχρεώσεις είναι πολύ περισσότερες απ’ αυτές που μπορεί να αντέξει ο σημερινός άνθρωπος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μέσα του υπερβολική πίεση, άγχος και φυσικά μοναξιά. Έχουμε ξεχάσει τη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Είναι καιρός να αφυπνιστούμε για μια δικαιότερη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, για μια πιο ουσιαστική παιδεία με κέντρο τον άνθρωπο και όχι τα νούμερα, να ενισχύσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις που εν ίδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα και οι μαθητές μας σήμερα θα μας το αποδείξουν. Επειδή γενικά σήμερα δεν παίρνουμε χαρά γύρω  μας, ας πάρουμε λίγη από τη χαρά των παιδιών.

Αγαπητά μου παιδιά είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα που διακατέχουν αυτή τη στιγμή εμένα και τους συναδέλφους μου καθώς σας αποχωριζόμαστε ύστερα από κοινή ζωή και προσπάθεια έξι ολόκληρων ετών. Σε ποιον βαθμό επιτύχαμε θα το πείτε εσείς, οι γονείς σας, θα το πουν οι μελλοντικές σας επιτυχίες στην επιστήμη και την κοινωνική ζωή. Εμείς ένα μόνο μπορούμε να βεβαιώσουμε, ότι καταβάλαμε σ’ αυτή την προσπάθεια όλη μας τη δύναμη, ότι δώσαμε όλη την ψυχή μας. Η παιδεία είναι όντως παιδεμός. Αλλά ποια κατάκτηση σ’ αυτό την κόσμο δεν απαίτησε θυσίες, ποιο αγαθό εξασφαλίζεται χωρίς μόχθο; Και η παιδεία είναι μέγα αγαθό. Μας εφοδιάζει με τις αναγκαίες για τη ζωή γνώσεις και ικανότητες. Μας ελευθερώνει από την άγνοια και τις πλάνες από τα δεσμά των προλήψεων.

Πέρασαν έξι κιόλας χρόνια από όταν σας υποδεχτήκαμε δειλούς, ντροπαλούς, συνεσταλμένους, να κρατάτε το χέρι της μητέρας σας και σας παραδίνουμε μεγάλα παιδιά πια, γεμάτα θάρρος, δύναμη και αυτοπεποίθηση, προς καινούριους ορίζοντες.

Η εργασία, η επιμέλεια, η τάξη, η μεθοδικότητα, η επιμονή και η υπομονή, το πνεύμα συνεργασίας, η αμοιβαία κατανόηση και η αγάπη ας είναι τα στοιχεία εκείνα που θα σας ακολουθούν στους νέους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σας.

Σας εύχομαι ολοκληρωτική επιτυχία. Η χαρά μου και η χαρά όλων μας θα είναι μεγάλη όταν σεμνούς και τιμημένους θα σας βλέπουμε να προχωρείτε πάντα εμπρός και να ανεβαίνετε όλο και πιο ψηλά. Αύριο μεθαύριο οι δρόμοι μας τυπικά θα χωρίσουν. Ουσιαστικά θα είμαστε πάντα στο πλευρό σας, θα παρακολουθούμε έστω και νοερά κάθε σας βήμα και θα σας καμαρώνουμε. Στα έργα σας θα ξαναζούμε άλλη μια φορά το παρελθόν, ένα παρελθόν που δεν πέθανε, αφού έδωσε άνθη και καρπούς. Είναι βέβαιο ότι θα επιτύχετε. Οι ευχές μας και η αγάπη μας θα σας συνοδεύσουν σε όλη σας τη ζωή.