Χαιρετισμός στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή

Από το Διευθυντή του Σχολείου, Γκίνη Βασίλειο.

Σας καλωσορίζω στη σημερινή μας εκδήλωση. Η σημερινή γιορτή είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Στα παιδιά όλου του κόσμου. Τα παιδιά που έχουν ανάγκη να εκφράζονται, να παίζουν, να χαίρονται, να αποζητούν την επικοινωνία.

Το χρώμα, η κίνηση, ο ήχος, η εικόνα, η τέχνη γενικότερα συμβάλλουν προς αυτό το σκοπό. Τα παιδιά είναι το τελευταίο οχυρό της ανθρωπότητας, έτοιμο να πέσει και αυτό σε μια εποχή σαν τη σημερινή όπου η αμεσότητα χάνεται, ο αυθορμητισμός κοστίζει ακριβά, η αυθεντικότητα δεν απασχολεί κανέναν, τα προσωπικά δράματα γίνονται παράθυρα. Ας έρθουμε πιο κοντά στα παιδιά, αφιερώνοντας λίγο περισσότερο χρόνο, δημιουργώντας μια ασπίδα προστασίας σε όλα αυτά, από οποιαδήποτε θέση και αν κατέχουμε, κεντρική εξουσία, τοπική αυτοδιοίκηση, σχολική κοινότητα, οικογένεια.

Πριν από λίγες μέρες γιορτάσαμε την παγκόσμια μέρα του παιδιού. Δυστυχώς, τα παιδιά θεωρούνται προτεραιότητα και τα θυμόμαστε μόνο σε κάτι τέτοιες μέρες ή αν προκύψει κάτι δραματικό (έγκυος κοριτσάκι 11 ετών). Όπως αποκαλύπτει ο συνήγορος του παιδιού απ’το 1992 που η χώρα μας ψήφισε τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, έχει στείλει μόνο μια έκθεση (με καθυστέρηση το 2001) αντί για μία ανά πενταετία, όπως είναι υποχρεωμένη να κάνει.

Τα παιδιά είναι οι μικροί μας Άγγελοι με τα λευκά φτερά που χρειάζονται προστασία. Ο καθένας μας έχει τον άγγελό του και αισθανόμαστε λύπη όταν φεύγει να ακολουθήσει το δρόμο της προσωπικής του περιπέτειας και να έρθει ύστερα μπροστά σου εξουθενωμένος, τραυματισμένος από τους γίγαντες αγγέλους που συνάντησε στο δρόμο του.

Ας πούμε κάτι και για τους μεγάλους. Εμείς οι μεγαλύτεροι, που μελαγχολούμε ίσως, όπως λένε οι ψυχολόγοι, αυτές τις γιορτινές μέρες, ίσως επειδή πιθανόν δεν πραγματοποιήσαμε κάποια από τα παιδικά μας όνειρα, τα χρόνια περνούν, ας μη δούμε τα Χριστούγεννα ως άλλοθι να ανταλλάξουμε κάποια δώρα να μπούμε σε ένα παιχνίδι κατανάλωσης,. Θα πρέπει να τα δούμε σαν μια πνευματική κατάσταση με μνήμη, γνώση και τιμή. Σαν μια εποχή που να μας γυρνάει πίσω στις ψευδαισθήσεις της παιδικής ηλικίας. Σ’ εκείνη την υπέροχη περίοδο, όπου οι μύθοι είναι ακόμα ζωντανοί και όπου το υποσυνείδητο ξεχειλίζει από την αθωότητα εκείνη που επιτρέπει στο όνειρο και τη φαντασία να αναδύονται ατόφιες. 

Ο Ιησούς είναι ο πιο γλυκός, ο πιο ποιητικός, ο πιο αληθινός από τους χαρακτήρες των γιορτών. Έρχεται στη γη, πάσχει, εκδηλώνει τις αδυναμίες του, αφήνει πίσω του μια στάση ζωής, η οποία ακόμη και για όσους δεν πιστεύουν, μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός. Ας αφεθούμε λίγο στο συναίσθημα.