Από τον Γκίνη Βασίλειο
Σήμερα- απόψε είναι μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της
ζωής μου, αφού είχα πει να μην το ανακοινώσω επίσημα και να αποχωρήσω από την
εκπαίδευση διακριτικά, αλλά υποψιάστηκα ότι αυτό δε θα γίνει και αποφάσισα να
σας απευθύνω δύο λόγια. Φεύγω από την υπηρεσία πλήρης, χαρούμενος και ευτυχής
πιστεύοντας ότι προσπάθησα και έκανα το καθήκον μου, αξιοποιώντας τις
δυνατότητες που είχα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δίνουμε τη σκυτάλη στη νεότερη γενιά, σε
νέους συναδέλφους που είμαι σίγουρος πως και αυτοί θα προσφέρουν, μπορεί και
περισσότερα για το καλό πάντα των μαθητών μας και καλό είναι να αποχωρούμε με
τη δική μας επιλογή και όχι όταν θα μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μας.
Πόσο γρήγορα κύλησαν 37 χρόνια, εκ των οποίων τα 30 ως
Διευθυντής σε αυτό εδώ το σχολείο, σαν το νερό της πηγής που ρέει στις χούφτες σου και ενώ μπορείς
βιαστικά να πιεις λίγο και να ξεδιψάσεις, είναι αδύνατο να το συγκρατήσεις
και αυτό χάνεται ανάμεσα από τα δάχτυλά
σου. Δεν υπάρχουν τρόποι να αποθηκεύσεις, να φυλακίσεις το χρόνο για μελλοντική
χρήση. Τώρα ήρθε η ώρα να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευλογημένος μαζί, που υπηρέτησα
αυτό το λειτούργημα και πέρασα τόσα
χρόνια κοντά στα παιδιά, στα οποία έδωσα
αλλά και πήρα ίσως περισσότερα, αφού
αυτά είναι ό τι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο, πήρα από την αθωότητα, τη
δροσιά και την παιδικότητά τους. Τα μάτια των παιδιών, το χαμόγελό τους, η
ευθύτητα και η αμεσότητά τους, η φαντασία τους, η άδολη αγάπη τους, με έκαναν
να καθυστερήσω αυτό το τέλος. Εξάντλησα όλη την προβλεπόμενη υπηρεσία.. Αν
ξεκινούσα πάλι από την αρχή, αυτήν την πορεία θα ακολουθούσα πάλι, και αυτό το
λειτούργημα. Πιστεύω είναι ευτυχία για τον άνθρωπο να ακολουθεί το επάγγελμα
που αγαπά και του ταιριάζει, γιατί μόνο
έτσι θα αποδώσει, θα νιώθει χαρά και ικανοποίηση και θα το ασκήσει με συνέπεια
και υπευθυνότητα.
Αν προσφέραμε κάτι
στους μαθητές μας μαζί με τους άξιους συναδέλφους μου, θα το πουν οι ίδιοι. Δάσκαλοι
αποκαλούνται πολλοί, δεν είναι όμως όλοι. Αυτοί που με τη στάση τους, το λόγο και το παράδειγμά τους πάνε το μαθητή ένα
βήμα, πιο μπροστά. Μόνο αυτοί δικαιούνται αυτόν τον τίτλο.
Μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα πως ούτε οι σπουδές ούτε η
γνώση ούτε η εμπειρία παρά μόνο η αγάπη και η στοργή για τα παιδιά είναι το
μεγαλύτερο προσόν για αυτό το λειτούργημα. Δεν υπάρχει κακό παιδί ή κακοί
μαθητές, όλοι έχουν ένα ταλέντο, ένα χάρισμα, κάτι στο οποίο ξεχωρίζουν, αρκεί
να το βρεις και να το αναδείξεις. « Εν αρχή ην η αγάπη , λέει ο Βρεττάκος», να
βλέπεις κάθε παιδί ξεχωριστά να ακουμπήσεις στην ψυχή του, να το νιώσεις και να
έρθεις στη θέση του.
Το σχολείο και συγκεκριμένα ο χώρος αυτός για μένα ήταν το
πρώτο και όχι το δεύτερο σπίτι μου, η αγαπημένη μου συνήθεια, η προέκταση της
ζωής μου, το σχολείο που αγάπησα, που δούλεψα χωρίς ωράριο, χωρίς πρόγραμμα,
χωρίς περιορισμούς, χωρίς επαρκή, θα έλεγα, στήριξη από την πολιτεία, με μόνη
βοήθεια τη στήριξη των αγαπητών συναδέλφων μου, των μαθητών και των γονέων
τους.
Θα μου λείψουν
πραγματικά η φασαρία και οι χαρούμενες φωνές των παιδιών.
Νιώθω, μπορώ να πω μια πικρία, γιατί μετά από τόσα χρόνια τα
πράγματα στην παιδεία που έπρεπε να είναι καλύτερα, δυστυχώς δεν είναι , αφού
ακόμα πειραματιζόμαστε σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.
Για να φτάσω εδώ πολλοί ήταν αυτοί που με βοήθησαν.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τους παλιούς μαθητές μου. Η μεγαλύτερη χαρά μου
είναι, όταν τους βλέπω μετά από πολλά
χρόνια να προοδεύουν σε όλους τους τομείς της ζωής, στον επαγγελματικό, τον
οικογενειακό και τον κοινωνικό χώρο. Έχω νιώσει περήφανος, όταν πολλοί από
αυτούς μού αναφέρουν πράγματα και
γεγονότα από τα σχολικά τους χρόνια με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Τους άξιους συναδέλφους μου που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκαν
επάξια δίπλα μου, στηρίζοντάς με.
Τους γονείς των μαθητών και τους Συλλόγους των Γονέων. Κάναμε
πολλά μαζί για να γίνει ο χώρος ασφαλής, καθαρός, εξοπλισμένος τεχνολογικά,
ευχάριστος και ελκυστικός στους μαθητές.
Την Τοπική αυτοδιοίκηση από την εποχή του αείμνηστου Νίκου
Σακελλίων, Ντέντε, μέχρι τον νυν δήμαρχο κ. Δημήτρη Μούρτζη, τις Επιτροπές
Παιδείας και τις Σχολικές Επιτροπές. Όλους
μπορώ να πω ότι τους « εκμεταλλεύτηκα » για να γίνεται το καλύτερο για ο σχολείο.
Τον αείμνηστο διευθυντή του σχολείου, Παναγιώτη Λυκούρη, που
ήταν αυτός που με χαρά και τη θέρμη ενός μικρού παιδιού, με υποδέχτηκε την
πρώτη μου φορά και με στήριξε, καθώς και τους Διευθυντές των άλλων σχολείων για
την αγαστή συνεργασία μας.
Τους φίλους μου, που με το δικό τους τρόπο με βοήθησαν είτε
ως χορηγοί πολλές φορές ή με τον καλό τους λόγο.
Το Κέντρο Υγείας και προσωπικά την κ. Γελαδάκη Ευαγγελία και
την ομάδα της.
Τις καθαρίστριες μας και τις σχολικές τροχονόμους για τη
φροντίδα τους
Την οικογένειά μου, τη γυναίκα και τα παιδιά μου για τη
στήριξή τους στις επιλογές μου και στους οποίους αρκετές φορές εκτόνωσα την πίεσή μου.
Τέλος θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για τα λάθη μου, για τις
σφαλιάρες που και εγώ έριξα στα πρώτα χρόνια της πορείας μου, τότε που το ξύλο, εσφαλμένα θεωρείτο παιδαγωγικό μέσο .
Ακόμα ζητώ συγγνώμη, αν όλα αυτά τα χρόνια αδίκησα κάποιον ή δεν τον βοήθησα
όσο έπρεπε, δεν τον έφερα κοντά μου και δεν του έδωσα το χέρι μου..
Τέλος τους σημερινούς συναδέλφους που με πολλούς είμαστε
πάνω από είκοσι χρόνια συνεργάτες στους οποίους τώρα παραδίδεται το σχολείο. Αποχωρώ
με την πεποίθηση πως επάξια θα συνεχίσουν την καλή παράδοση και φήμη του
σχολείου μας, τους εκτιμώ και τους εμπιστεύομαι
Σας ευχαριστώ.
Καλό καλοκαίρι!
Μαζί φτιάξαμε μια ιστορία πάνω σε μπλούζες για να θυμόμαστε πάντα τι όμορφα περάσαμε!
